Łańcuch zobowiązań to behawioralny wzorzec projektowy pozwalający przekazywać żądanie wzdłuż łańcucha potencjalnych obiektów obsługujących aż zostanie obsłużone.
W łańcuchu zobowiązań wiele obiektów może obsłużyć żądanie bez konieczności sprzęgania klas wysyłających je z konkretnymi klasami odbierającymi. Łańcuch można układać dynamicznie w trakcie działania programu z dowolnych obiektów obsługujących, wyposażonych w standardowy interfejs obsługi żądań.
Przykłady użycia: Łańcuch zobowiązań jest rzadkim rozwiązaniem w programach napisanych w Pythonie, gdyż ma sens tylko w tym kodzie, w którym występują łańcuchy obiektów.
Identyfikacja: Wzorzec można rozpoznać na podstawie obecności behawioralnych metod jednej grupy obiektów pośrednio wywołujących analogiczne metody w innych obiektach za pośrednictwem wspólnego interfejsu.
Przykład koncepcyjny
Poniższy przykład ilustruje strukturę wzorca Łańcuch zobowiązań ze szczególnym naciskiem na następujące kwestie:
Z jakich składa się klas?
Jakie role pełnią te klasy?
W jaki sposób elementy wzorca są ze sobą powiązane?